Een traplift aanvragen bij het WMO-loket is zo gedaan. Maar een vergoeding krijg je niet zomaar. Een negentigjarige dame boekt succes. Na de derde poging.

Mevrouw Weggemans is negentig, gezond en bruist van vitaliteit. Ze zorgt goed voor zichzelf. En ze kijkt vooruit. Twee jaar geleden vroeg ze bij de gemeente een vergoeding voor een traplift. Want mevrouw Weggemans wordt wat strammer, maar wil er alles aan doen om zelfstandig te blijven wonen. Precies wat de regering ook wil. Nu de gemeente nog.

welk medisch onderzoek?

Het is voorjaar 2013 als de gemeente de aanvraag van mevrouw Weggemans afwijst. Te duur. Want om de etage van mevrouw Weggemans te bereiken zijn twee trapliften nodig. Niet voor één gat te vangen, vindt de kwieke bejaarde een gulle neef die de helft wil financieren. Dus volgt een tweede aanvraag. Nu komt de gemeente met een voorstel: mevrouw Weggemans kan verhuizen naar een medisch geschikte woning. Dat heet, in het zorgjargon van 2015, de goedkoopst compenserende voorziening.
Voor mevrouw Weggemans, die van haar AOW zelf geen tweede trap kan betalen, is dat geen goed nieuws. Ze begrijpt ook niet dat de gemeente ineens met andere argumenten komt. Weggaan uit de buurt waar ze al ruim vijftig jaar woont, waar veel mensen haar kennen en zo nodig helpen, is voor haar geen optie. Haar fysiotherapeut zit om de hoek. En haar benedenbuurvrouw is verpleegkundige. Handig in geval van nood.
Maar ze ontdekt ook fouten in de brieven van de gemeente. Zo zou er uitvoerig medisch onderzoek zijn verricht. Mevrouw Weggemans weet van niets. Haar huisarts ook niet.
Kan ik misschien eens precies uitzoeken hoe alles zit?

fitte negentigjarige

Ik spit de brieven door. En zet meer vraagtekens. Bijvoorbeeld bij: ‘…er is onvoldoende aangetoond dat eventuele verhuizing van mevrouw Weggemans een aanzienlijke afname van maatschappelijke participatie tot gevolg heeft’? Hoe moet zo’n bewijs eruit zien? En hoe moet een negentigjarige een sociaal netwerk opbouwen in een totaal vreemde buurt?
Ook staat er: ‘…op grond van de leeftijd en de te verwachten gezondheidssituatie van mevrouw Weggemans is er twijfel of zij haar woning nog langdurig adequaat kan bewonen’. Dit argument begrijp ik. De gemiddelde negentigjarige vertoont een reeks aan mankementen. Maar het gaat hier om mevrouw Weggemans. En met haar gezondheid is niets mis. Een wat verhoogde bloeddruk. That’s all. Ze woont zelfstandig, wandelt iedere dag, doet haar eigen boodschappen (en soms die van anderen), kookt dagelijks, past nog wel eens op een buurkind en krijgt iedere zaterdag twee uur hulp van een ‘klusjesman’. Hoezo gemiddeld?

dubbele fout

De overheid wil dat mensen zo lang mogelijk zelfredzaam zijn. En dat ze participeren in de maatschappij. Tegelijk moet er bezuinigd worden. Maar nu slaat de balans verkeerd door. Ten koste van mevrouw Weggemans.

Ik vind voldoende argumenten voor een derde aanvraag. En deze keer zet de gemeente het licht wél op groen. Mevrouw Weggemans krijgt haar vergoeding. Wat is er gebeurd?
De MO-Zaak –die bij mevrouw Weggemans thuis is geweest- heeft een fout gemaakt. Toch nam de gemeente hun advies klakkeloos over. Een dubbele fout dus. De jurist van de gemeente geeft het ruiterlijk toe.
En ik denk in stilte: één dubbelfout? Of meer?

deze blog is ook gepubliceerd op www.mantelzorgelijk.nl en op www.amsterdamszorgblog.nl